Helle Helle: Rødby Puttgarten. Enkelt om det enkle, som eigentleg er det viktige og store. Om to søstre som jobbar i parfymeriet på danskebåten, om mennene som kjem og blir borte igjen. Naboane som dør, og livet som går stille forbi.

Ruth Maiers dagbok. (red. Jan Erik Vold). Ruth Maier vart 22 år, og levde dei siste fire åra i Norge før ho vart sendt til Auschwitz i 1942, Ruth Maier var begava og dagboka er strålande skrive, men ho hadde også eit følsomt sinn, og var ei usikker sjel. Det er sterkt å lese ei dagbok ein veit enden på, likevel er det mykje fint over det korte livet til Ruth Maier, ikkje minst forholdet til Gunvor Hofmo.

Joyce Carol Oates: Blonde. Ein tjukk roman basert på livet til Marilyn Monroe. 700 sider om det fantastiske og tragiske livet hennar, om kjærleik og einsemd, berømmelse og destruksjon. Oates har prøvd å vise Monroes usikkerhet og kjærleikslengsel, hennar enorme tiltrekningskraft, men også heve bildet av Monroe som ei tenkande og intellektuelt søkande kvinne.

Marguerite Duras: Demning mot stillehavet. Den mest tilgjengelege romanen eg har lese av Duras. Ei forteljing om havet, døden og kjærleiken, nesten kynisk, men desto meir gripande om demningane som alltid brest, (vi er i Indokina), og om å overleve når ein har mindre enn det ein treng for å leve.

Alice Munro: Rømlingen. For eit års tid sidan las eg alt eg kom over av Alice Munro. Det var litt som å vere forelska. Rømlingen er nok favoritten, ikkje minst er det fint at ho skildrar same person i ulike noveller, og på ulikt stadie i livsløpet.

Isabel Fonseca: Begrav meg stående
Julio Cortázar: Bestiary
Salman Rushdie: Sataniske vers
RZA: The Wu-Tang Manual
Luis Buñuel: Mitt siste sukk